Donostiako eta Eusko Jaurlaritzako gobernuetako alderdiak etxebizitzaren gaiarekin egunero prentsan dauden honetan, ohar kritiko batzuk egin nahi ditugu haren jardunbideari buruz, komunikabideei egindako adierazpenek ez baitiote jarduera kontsekuente bati jarraitzen.
Hain zuzen ere, ezin da ulertu Donostian Plan Orokorrak erabilera hori ez zuten lurzoruak etxebizitzetarako birkalifikatzea eta babestutako etxebizitzaren gutxieneko legezko estandarra jasotzera mugatzea. Bizitegi-krisiak eragindako kezkak eta hirian etxebizitza duin bat eskuratzeko zailtasun izugarriak berekin ekarri beharko luke eremu horietan, aurretik bizitegi-eraikuntzarako eskubiderik ez duten horietan, % 100 etxebizitza babestukoa izatea eskatzea. Horretarako daude hirigintza hitzarmenak eta hori izango litzateke etxebizitza politika efizientearen kudeaketa bat. Eta kontrakoa da birkalifikazioaren loteria banatzea eta lurzoruaren jabeei eta hirigintzaren bidez sustatzaileei gainbalio izugarriak sortzeko politika errepikatzea.
Tristeena da gainbalio itzel horien onurak izan dituela, sustatzaileentzat gain, hizpide ditugun birkalifikazioek sortzen dituzten pilotakaden bidez, udalarentzat berarentzat ere, beste eremu batzuetan egindako inbertsioak finantziatuta ikusi baititu, eraikuntzari zergak kobratuz eta % 15eko lagapenari esker.
Baina hirigintzak etxebizitza behar duten herritarren kontura gainbalio izugarri horiek sortzeari utzi behar dio. Moralaren aurkakoa da, eta, gaur egun, baita legez kanpokoa ere, etxebizitzari buruzko legeek, estatukoak eta autonomiakoak, udalei exijitzen baitiete legez aurreikusitako tresnen bidez jardutea.
Gainbalioen hirigintzak hil egin behar du, etxebizitza babestuen politika publikoekin eta hirigintzaren berezko funtzio sozialarekin bateraezina delako.
Hirigintza behar bezala kudeatuko balitz, ez litzateke beharrezkoa izango mendira botatzea eta Auditz-Akularren balio ekologiko, agrologiko eta funtzional handiko landa-eremuaren milioi bat m² suntsitzea.